Sukces, a rodzina...

Wyłapał moment, wkroczył na szczyty,
Odpowiednia chwila, by wszyscy krzyczeli,
Miał szczęście, że został skarbem odkrytym,
Nie ma zamiaru sukcesem się dzielić.


Wskakując na góre, nie spojrzał za siebie,
Nie zważał na bliskich, po prostu zostawił,
Wolał sam na szczyt daleki przebiec,
Powinien się teraz sukcesem dławić.

Co z tego, że talent, jak rodzina jest sama,
Nie chce się przyznać kim był w przeszłości,
Każda twarz rodziny strasznie zapłakana,
A teraz już nawet w domu nie chce gościć.

Zapatrzył się w siebie, częsty przypadek,
Bliskich ma w nosie, a bliscy tęsknią,
I choć sam świetnie daje sobie rade,
To rodzine tak raniąc, okazał się bestią.

Jak czuć się może każdy z rodziny,
Kiedy kontaktu nie ma żadnego,
To chyba wszyscy świetnie widzimy,
Czują się zwykłą śmieci stertą.

Widząc to z boku szczerze współczuje,
Mieć w rodzinie padalca jest strasznie bolesne,
A tak było pięknie, gdy było normalnie,
Dla nich to gorsze niż kary cielesne.

autor

Clarc

Napisany: 2008-05-07 Dodano: 2008-05-07 14:16:36

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie