Sumienie

Sama skulona w kącie uśpiona.
Koło niej słona kałuża łez.
Kto to tak płacze? Kto to tak szlocha?
Czy ktoś ją widział? Skąd ona jest?
Siedzi tak nadal w nędzy i brudzie.
Gdzie macie oczy bezwzględni ludzie?
Gdzie macie serce? A gdzie sumienie?
Krzyczę bo widzę jej łez strumienie.
Krzyczę tak głośno by obudzić w was sumienie.
Nagle cisza, ona wstaje, ociera łzy i rękę podaje.
Uśmiecha się do mnie i mówi do ucha:
- Dziękuję Ci bardzo! Juz płakać nie muszę! Dałeś co chciałam, dałeś mi duszę!
Spojrzała się na mnie głęboko tak w oczy. Po czym odchodzi szybciutko kroczy.
Krzyczę: - Poczekaj!
Ona dalej idzie.
- Powiedz przynajmniej jak masz na imię! Powiedz proszę bo sprawisz cierpienie!
- Nie cierp przeze mnie! Nie o to chodzi. Znać moje imię Tobie przeszkodzi!
- Lecz ja uparty i się nie zmienie więc proszę Cie powiedz!
- Me imię Sumienie
- Sumienie! Poczekaj! Nie sprawiaj katuszy!
- Po co mnie wołasz? Masz mnie przecież w duszy!

autor

monisia@

Napisany: 2006-02-28 Dodano: 2006-02-28 18:53:50

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie