Surrealistyczny los

Jako hołd czerwonym zasłonom chroniącym przed złymi myślami...

Bezdomny...

Pustka rozwarła szczęki nicości
Wyrwała resztki nadziei...
Świstak piszcząco przebiegł wśród głazów
Które zachwiały równowagą

Rozpad...

W kartonie łaski mieszkam na codzień
Chroniąc swój umysł od głazów
Świstak jest mym jedynym przyjacielem
Zagłuszając pustą wolę obrazów

W moich marzeniach...

Krzyczę na pomoc rzucając linę
Na turni strzeliste skały
Wspinam się po szczeblach kariery
Do której myśli nie pukały...

Nie istnieję...

autor

Duch99

Dodano: 2006-10-25 12:13:15

Ten wiersz przeczytano 1034 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie