Sursum Corda

radość okrutnie przygaszona
jak płomień świecy
silnym wiatru podmuchem,
spokój ducha rozszarpany
sekundą na strzępy,
stłuczona z hukiem szyba nadziei,
za którą skulona w ciszy
chowałam całą swą kruchą niewinność,
odłamki szkła wbite prosto
w wątłe mej wiary serce
i żal po stracie złudzeń
w wieczne człowieczeństwo...

ugłaszczę ciche,
szaleńcze pretensje,
które moja dusza
odczuwać teraz sposobna,
i omdlałą nasycę po brzegi
wiarą w nieskończoność
bo chyba pojęłam to,
czego wcześniej pojąć nie mogłam...

autor

Red Rose

Dodano: 2005-04-04 17:06:25

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie