Świat oszalał...i ja też...

Sufit nad nami, słońce i chmury
Lecz mi niedobrze, gdy patrzę do góry
Źle jest i wtedy, gdy głowę zwieszam
Znów niewłaściwie swe myśli pocieszam...

Współczuję ludziom, którzy mnie poznali
I wszystkim pechowcom, których stąd zabrali
Wszystkim szczęściarzom, którzy mnie olali
I wszystkim Artystom, których wygwizdali...

Coś się z tym światem niedobrego dzieje
I moda na wrogość od dawna szaleje
I ja oszalałam, lecz na sposób taki
Że z mych znajomych są same dziwaki!

***
Jak psa wściekłego charchot, jak dzikiego krzyki
Jak pies jest łagodny, a Dziki nie dziki
Tak twój krzyk, Bezduszna wnętrze me spłukuje
Tak duszy twej - matki - ciągle potrzebuję...

Nic to konkretnego, pozlepiane fragmenty różnych nastroi, napisane spontanicznością i pod wpływem chwili w... smutku? Chyba raczej w rozpaczliwej radości...

autor

Zalovana Martuś

Napisany: 2007-07-08 Dodano: 2007-07-08 19:01:11

Ten wiersz przeczytano 448 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie