Świętej pamięci.

Jestem.
Choć czasem wolałabym, by już mnie nie było.
Taka jedna krótka myśl…
Co by zrobili Ci, którzy mnie znali, kochali?
Udawane łzy uroniłoby parę osób.
Ktoś by mnie wspominał…
Jakieś epizody, domysły:, „dlaczego?”
Przesadzone ubolewanie nad moim losem.

Byłabym?
Na pewno spokojna.
Trumna obsypana kwiatami,
Pogrzeb, kondolencje dla rodziny.
A później wspomnienie…
Raz w roku przy Święcie Zmarłych,
Bo tak wypada.
Nieboszczyk ma przecież co świętować.

A jednak pozostaję.
Choć myśl ta, tak często przychodzi…
Tak by się chciało w końcu usnąć na dobre.
Na razie tylko długi sen daje namiastkę.
Czy właśnie tak człowiek przygotowuje się do śmierci?
Kolejna życiowa lekcja…
A egzamin? Może za chwilę, może…
To będzie ostatni, a może jedyny dyplom.

autor

tarjanka

Dodano: 2007-12-12 11:51:57

Ten wiersz przeczytano 698 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie