Świt

Za oknem słońce wstaje, nowy dzień nastaje, nowy dzień...

Ona wśród białej pościeli, piękna jak sami anieli, niczym sen...

Skóra jej jasno kremowa, włosy jak mgiełka nowa, usta jak wczesne maliny, dłoń - swobodna tak.

Za oknem chmury na niebie, tłumnie jak liście na drzewie, płyną...

Ona wśród ciszy poranka, niema jak piękna lalka, zasypia...

Przez okno wiatr wpada srogi, obwiewa jej ręce i nogi, zimne jak głaz...

Przez okno ptaszek wlatuje, płacze bo to co czuje palące jest...

Widzi oto przed sobą cud życia - panienkę młodą, umarłą już...

Ciało dziewiczo piękne, miłość w jej sercu zaklęta promienieje w niej...
Za oknem słychać stuk zbliżającej się pary nóg, tak tupie śmierć...

Zmartwiła się czarna postać, nie może duszy wydostać, choć stara się...
Bo ciało jest słabe, mdlejące, lecz serce jej czułe, gorące i kocha wciąż...
Bo miłość sprawia że serce bije, że mimo śmierci ono wciąż żyje!
Miłość sprawia, że dzieją się cuda - co nie możliwe z miłością się uda
Miłość przekracza wszelkie bariery - człowiek nieszczery jest o sercu szczerym.

autor

Piwonia20

Dodano: 2009-03-21 22:53:14

Ten wiersz przeczytano 550 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie