Świt bez Ciebie

Mgły nad łąkami drżą oparami.
Siwa brzezina.
Słońce już wschodzi, świtem się rodzi,
dzień się zaczyna.
Białych pajęczyn w kolorach tęczy
kropelki tkane.
Blaskiem jutrzenki odchodzi księżyc
na dnia spotkanie.

Chłodny październik gdzieś w nocy czerni
śpi nad wzgórzami.
Z leśną drożyną pod mchów pierzyną
śnią kolorami
liście brzozowe złoto-brązowe
Wrzosów dywany
ciszą uśpione brzaskiem zroszone
w perełkach szklanych

Po niebie sunie w różowej łunie
klucz dzikich gęsi
Na miedzy grusza, wiatr jej porusza
włosy z gałęzi.
Idę samotnie w pola wilgotne
tonące w niebie.
Mój świt jesienny, chłodny październik
Czemu bez ciebie?

autor

Adnotacje

Napisany: 2005-11-02 Dodano: 2005-11-03 00:01:06

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie