Syn ojczyzny

Bron w ręku ściska czule,
z zimna chodzić nie może bo nóg już nie czuje,
oczy to łzami to krwią są przepełnione,
a w głowie marzenia nigdy nie spełnione.
Zło tylko widzi do koła,
trupy jak śmiecie wrzucane do doła,
życie i miłość umiera tutaj powoli,
osadzona w sercach z kamienia, w doskonałej niewoli.

Kocha życie, miłuje życie nad życie,
lecz musi zabijać, odbierać co kocha, odbiera więc życie!
Los jego, choć niewiadomy, to znany jest doskonale,
a zna go tylko fala co szumi i uderza o skałę!

Nigdy wiecej wojny!

autor

< Mika-el >

Napisany: 2006-01-26 Dodano: 2006-01-27 13:40:59

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie