syrena

wygonił mnie deszcz z domu
bo taki wiosenny
poszedłem w stronę jeziora
bo lubię patrzeć jak woda moknie
szedłem a krople spłukiwały smutek
kiedy zbliżałem się do brzegu
z sitowia wyłoniła się naga dziewczyna
ja spłoszony a ona tylko zdziwiona
chciałem odejść nie być natrętnym
lecz ona się delikatnie uśmiechnęła
nie bój się nie uciekaj człowieku
człowieku jak to dziwnie zabrzmiało
podszedłem
a ona stała piękna naga i nieskrępowana
często się tak kąpiesz w deszczu
bardzo to mój żywioł jestem syreną
syreną przecież syrena to w połowie ryba
zaśmiała się – tak jest tylko w bajkach
spojrzała zalotnie i powiedziała
zrzuć swe ubranie i tak jest mokre
chcę się dziś kochać z człowiekiem
cóż miałem robić przecież syrena chciała
oboje nadzy ubierani tylko kroplami deszczu
spragnieni przez moment nieruchomi i wpatrzeni
rzuciliśmy się ku sobie
jakby świat się za chwilę miał skończyć
jak ona kochała jakby wiele lat oczekiwań
spełniała tym jednym jedynym razem
kiedy już nasyciliśmy się sobą
leżałem na plecach z zamkniętymi oczami
pocałowała mnie i poczułem wtedy
na twarzy krople inne od deszczu cieplejsze
gdy dopłynęły do moich warg
poczułem ich słony smak
otworzyłem oczy ale już jej nie było
na piasku były tylko ślady stóp
prowadzące wprost do wody

autor

jadon

Napisany: 2007-06-02 Dodano: 2007-06-02 10:55:45

Ten wiersz przeczytano 687 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie