Szara rzeczywistość szarego...

Całe życie sprowadza się do środowiska... Środowisko młodego człowieka to jego szkoła...

Podstawówka.

Trzydzieści rozwrzeszczanych dzieciaków.
Nauczycielka chce mieć ciszę.
I tak niczego tych barbarzyńców nie nauczy.
Pani krzyczy.
A dziecko się uczy, że krzykiem się zdobywa głos.
Pani karze jedynkami, to jej przemoc.
A dziecko się uczy, że przemocą zdobywa się siłę.
Szara rzeczywistość

Gimnazjum.

Pierwsze papierosy, bo kto pali, ten jest cool.
A jak papieros, to i lufka, czemu nie?
To się piwa człowiek napije. Pierwsza wódka.
A potem impreza, pierwsza dziewczyna.
Chętna, bo pijana.
Uczy się człowiek młody,
że alkohol to kolega, papieros przyjaciel,
a kobiet się nie szanuje, tylko wykorzystuje.
Pełna agresja, koledzy albo są bici, albo biją.
Cóż, więksi się przystosują, będą bić.
Inni zmiękną, będą bici.
Szara rzeczywistość.

Liceum.

Pełne imprezy, hektolitry alkoholu.
Chętne dziewczyny, pełne wigoru.
Szlug od szluga, od lufki lufka.
Raz na czas jakiś blant skręcony.
Ktoś się rzuca? W brzuch, po twarzy.
Poprawia się z góry, i dalej impreza.
A potem skołatane nerwy.
Człowiek wraca do domu wymęczony.
Niczego nie rozumie.
Ale skoro "wszyscy" tak żyją, to i on.
A jutro? Jutro zawsze jakieś będzie.
Szara rzeczywistość.

Całe życie, w systemie szarego życia... A potem tworzenie ghett dla "młodzieży trudnej"... Strach podejść, o godzinę spytać... Oto "przyszłość narodu polskiego"...

autor

Style

Napisany: 2007-03-12 Dodano: 2007-03-12 19:16:47

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie