Szarpane uczucia

Noc, która miała dać mi ukojenie
Męczarnią była, i tylko marzeniem
Myśli gdzieś błądziły serce mocno biło
Cóż jest? Co się dzieje? Czy się coś zdarzyło?

I owe skrajności zaczęły się zmagać
Rozsądek z miłością głośno opowiadać
Z mądrością pragnienie w dysputy się wzięło
I chaos zawitał i zwątpienie wzięło

I rozpacz przybiegła razem z cierpieniem
I podskakiwał obok zachwyt ze wzruszeniem
I żal w oddali siedzi z różą w butonierce
Jest też i nadzieja ma związane ręce

Na czele rozsądek stanął, opowiadał
Że rodzina, dzieci, biegle mową władał
Lecz miłość cicho jęła mu przeszkadzać
I nadzieja wtrąciła, zachwyt opowiadać

Wielkie się na scenie wzięło poruszenie
Czego żądasz od niego krzyknęło marzenie?
On wie gdzie granice miłość z radością krzyczy
Nie wlewaj mu już więcej do serca goryczy

Ileż można wytrzymać skowyczy cierpienie
Czas wziął Go pod pachę da mu zapomnienie
Próbują i próbują przekrzykują siebie
Są jak poryw wiatru jak krzyk ptaków w niebie!

Jak burza, która latem w piękne dni przychodzi?
Jak las ogniem palący? Czyż On się odrodzi?!
Czy powstanie silniejszy czy upadnie jak kłoda?
Co z Nim teraz będzie? Jaka to pożoga?

Wy, co Go tak szarpiecie jak sępy z radością
Przestańcie!, Popatrzcie!, Co z jego miłością?
Miał żar w sercu wielki, żeście go zalali
Co z nim teraz będzie? Jesteście wspaniali!

autor

Waldi

Napisany: 2006-02-02 Dodano: 2006-02-03 00:03:11

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie