Szepnęły mi drzewa, że nadszedł...

Szepnęły mi drzewa, że to już czas, że pora zgasić światło słońca,
że teraz Ja. Aran Dim włada tym lasem. Niech ukażą się armie duchów lodowatej nocy.
Wszedłem po kamiennych schodach, krzywych i nieposłusznie wymykających się spod stóp,
stanąłem u wrót zamczyska. Nie wkraczaj tu. To dom mój.

W kamiennym kręgu, uklęknąłem, by ucałować ziemię,
czekającą na rozkazy swego Pana. I wypuściła zastępy dusz, zamknięte w lochach pod wielkim kamieniem.
Spojrzałem w górę. Oto ostatnia chwila błękitno szarych malowideł na nieboskłonie.
Przywołuję ciemności bezkresne! Otoczcie nas swym ciepłem. Chrońcie przed światem, który zostawiamy za sobą.

Nad zamczyskiem już nie krzyknie żaden ptasi podróżnik. Smołą i dusznym oparem zatrułem niebo.
Cisza pozazdrościła władzy. Pozostała tu. A niech tam! Bądź z nami Królowo Bezszelestna.
Schodzę między drzewa, wolne wreszcie od korzeni, wędrujące w poszukiwaniu dawnych przyjaciół.
Tu wszyscy są wolni. I nie próbuj wyrwać serc, które ich prowadzą.
Mijam czarno odziane panny z bladymi twarzami, jak posągi nieuchwytnych cudów,
ze świecą i tą ciszą przygarniętą, niczym jej córy zmierzają słodko donikąd.
Szczęk mieczy przy pasie rycerzy kpi sobie z Królowej Bez Szmeru,
jakby zbliżała się nieubłagana chwila, gdy mrok zażąda ofiary. Gdy dwóch pójdzie w tany, a krok zdradzi jednego.
Spojrzeniami oznajmiamy sobie wolę samotnego marszu pośród drzew. Mijają się mroczni kawalerzy.
Tu tylko o to chodzi. By pieścić się z nocą na dzikim bezdechu i spacerować. Umiłować piękno nieprzejrzystej, leśnej przestrzeni.

Zasiądę na skruszałym nagrobku, by nasycić się otoczeniem baśni z małej chatki na wzgórzu.
Stamtąd wyszły panny ze świecami. A niech któraś usiądzie tu obok. Tak uwodzicielskie w swych szatach darowanych od nocy i księżyca.
Z lochów dawni wojownicy. Zimnych i głębokich.
Niech każdy znajdzie swój nagrobek. Niech wyczeka swej panny z świecą w drobnej dłoni.

Ten zapach....nic jak noc nie pachnie, nic tak nie odurza,
wiatru zimne polowanie na nas. Niech katuje ile zechce! Niech otula nasze dusze.
Drzewa kiedy przejdą obok, zawsze rzucą krótką opowieścią,
o tym, jak to dawno temu człowiek wierzył w drzewa.
Zostaniemy tu na wieki. W nocy doszukamy się miłości.
W świeżym smaku dzikiej krainy, co pokochała dzieci ciemności.

My tak niewiele chcemy. Zniknij malowany świecie.
Niechaj pozostaną ci, co im się zdarzy porozmawiać z matką ziemią.

autor

rebel

Napisany: 2010-11-01 Dodano: 2010-11-01 19:26:02

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie