Szkło

Przeźroczysty odłamek w dłoni utęskniony
Świeżej krwi od dawna spragniony
Bliskość skóry siłę mu daje
Coraz mocniej przycisnięty przywódcą śmierci się staje

Jeden szybki ruch
Krzyk, którego nie ogarnia słuch
Powoli płynie różana woda
Najpierw strach, teraz swoboda
Kolejne cięcie
Splanione życia zaklęcie

Wokół krawawe potoki
Przed oczyma świat czy obłoki
Różane szkło w drobny mak się rozbiło
Wypełniło swe zadanie na wieczność zegary uśpiło

Dlaczego tak wiele osób chce samemu przeciąć nić życia...

autor

AgaT

Napisany: 2006-06-02 Dodano: 2006-06-02 01:23:56

Ten wiersz przeczytano 467 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie