Szkło

I nagle pękło szkło, i leży, i leży,
A ona klęczy nad nim, i nie wierzy.
Klęczy spłakana, bo co ma robić,
Szkło pękło, by podłogę przyzdobić.
Rozsypane kawałki tną jej kolana,
Patrzy w dół, a tam krwawa rana.
I płacze, i łzawi, bo cóż innego?
Czekać, aż w końcu, znajdzie winnego.
Cały jej świat, szkło roztrzaskane,
Co runęło tak nagle, nieoczekiwane.
Pękło szkło, lecz pękło coś jeszcze,
Po jej zakrwawionej skórze przeszły dreszcze.
Zmiany, to nie są proszone damy,
Przychodzą kiedy się nie spodziewamy.
A ta dziewczynka, wstała i wyszła,
Nie patrząc nawet na kawałki szkła.

Kiedy w jednej chwili wszystko wali Ci się na głowę, nie zbieraj szkła. Wstań i idź dalej...

autor

Armitage

Dodano: 2006-12-06 22:16:52

Ten wiersz przeczytano 2379 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie