Ta, co kradnie dusze..

Gdy ciemność do mnie przychodzi,
by zabrać mi duszę,
Odpędzam ją sercem,
bo myślę, że tak muszę.
Ona się sprzeciwia,
mówi, że mnie potrzebuje
A ja nie wiem w czyich duszach naprawde gustuje.
Może to samobójcy
nic z życia nie mający
Może nałogowcy
udręce serca błagający.
Więc po co jej ma dusza,
która nie wie czym jest susza?
Gdy ciągle jest karmiona szczęścia dozą,
miłości słowami prozą.
Więc wyrzucam ją,
Ja sie nakarmie duszą mą.
Szczęściem, prozą i słowami,
Wciąż wiecznymi marzeniami.
Bo to szczęście dał mi ktoś,
dla którego nie warta jestem "coś"..

autor

marzycielka_18

Napisany: 2006-06-10 Dodano: 2006-06-28 16:05:20

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie