Tajemnica wiary

Przeznaczenie mieni się w słońca blasku
Przelatuje obok Ciebie jak srebrne motyle
Czasami dobra myśl wyrywa z potrzasku
Sam sobie darujesz zawsze piękne chwile

Otarta z łez twarz, do światła zwrócona
Osusza problemy, porzuca szatę ciemności
Odnajduje się droga, dawniej zagubiona
U stóp rozwija się delikatny dywan radości

Uśmiechem oświetla, najciemniejszą noc
Swym ciepłem otula cały świat
Bo te matczyne ramiona to jedwabisty koc
Pod którym nie zwiędnie żaden kwiat

Zapach rozkoszy zostawia za lasem
Zakopuje niewidzialną tajemnice
Uchyla rąbka tylko czasem
Wznosząc w górę metalową kotwice

Na zamulonym dnie prawda zanurzona
Zakryta kłamstw skrawkami
Przez nienawiść bezczelnie zaślepiona
Obrzucana ciągle wyzwiskami

Za plecami podąża niezniszczalna nadzieja
Chowa się w starego drzewa koronie
Cichnie wzburzona wcześniej zawieja
Możesz na suchą ziemię rzucić swoje bronie

Spokojem zniszcz swoje niepokoje
Radością każdą zgorzkniałą łzę
Miłością wyrównaj nienawiści wyboje
Rozpocznij od początku życia grę...

Ona we wszystkim każdemu pomoże
Posadzi w ogrodzie Twoje marzenia
Byś mógł podziwiać świetliste zorze
I zbierać plony bez cząstki wątpienia

W sercu głęboko się zagnieździła
Oczekuje wciąż nowego świtu
Twoja wiara nieraz cuda czyniła
Daj jej szanse do bujnego rozkwitu

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-07-22 Dodano: 2006-07-22 19:30:03

Ten wiersz przeczytano 588 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie