Tak to się zaczęło Proza

Tamtej jesieni z dnia na dzień skończyło się lato. To tak, jakby ktoś zerwał kartkę z kalendarza i ogłosił nadejście jesieni. Drzewa oblekły się w złotopurpurowe barwy, w głębi lasu zakwitły po raz drugi fiołki. Światło miało bursztynową barwę, było miękkie, ciepłe i w jakiś sposób smutne. Zmierzch szybko gęstniał, powietrze stawało się coraz chłodniejsze. Wiatr niósł pierwsze dymne nuty zapachu jesieni. I właśnie wtedy, miłość w najczystszej postaci spłynęła na nich nieoczekiwanie, jak dar niebios, obdarzając ją wprost nieziemskim szczęściem. Kochała i była kochaną. Na jego widok, fale gorąca przebiegały przez jej ciało. Odzywały się srebrnym dreszczem, niczym światło rozpraszające mroki nocy przed nastaniem świtu. W obecności innych wymieniali namiętne, przypominające błyskawice spojrzenia, tak gorące, że z trudem mogli uwierzyć, że ludzie wokół tego nie widzą. Ale tak już jest, że kochankom nie trzeba słów, wystarczą spojrzenia. Kochała wszystko wokół. Plusk wody, zwłaszcza delikatny plusk strumyka tuż obok ogrodzenia. Potrafiła godzinami wsłuchiwać się w szum wiatru, igrającego w bzie obok altanki, w śpiew ptaków i szczekanie psa. Nawet kapiąca z kranu woda, intrygująca dla innych, dla niej była jak muzyka, która uspokaja. Godziny spędzane bez niego, potęgowały jedynie słodycz oczekiwania na to, by znowu znaleźć się z nim sam na sam. By wsunął jej palce we włosy, przyciągnął do siebie i odszukał ustami jej usta. Kiedy był z nią, nic i nikt się więcej nie liczył. W wolnych chwilach zatracała się w pisaniu, myśląc o nim , zupełnie bez udziału jej woli, jakby pod samym ciśnieniem miłości. To był najpiękniejszy i najpłodniejszy okres w jej twórczości. A potem…c.d.n.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2014-01-05 Dodano: 2014-01-12 12:02:57

Ten wiersz przeczytano 1043 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie