Tam gdzie mi brzozy szumiały

- Zawiozę mamę w ojczyste dawne strony,
by przypomniała sobie lata dziecięce,
zięć mi proponował i nie był zdziwiony,
że z wielką radością ściskałam mu ręce.

Droga utwardzona, dojazd do wsi inny,
po obu stronach drogi pole ojcowe.
Stoimy na miejscu, gdzie był dom rodzinny.
Wszystko zmienione jak na krosnach osnowa.

Na kamiennym, małym, płytkim fundamencie
stał dwuizbowy domek, sień bardzo mała.
Stałam wpatrzona w to miejce mi święte.
Znalazłam coś od czego mi dusza łkała.

Cokolik, kuchnia przy której matka stała.
piec chlebowy, bochny czarnuszką sypane.
Biedna takie smaczne jadła gotowała.
Leżą tu tylko kafle porozrzucane.

W rogu pokoju łóżko rodziców stało
i wiązanki zbóż za obrazem składano.
Tu dziesięcioro dzieci świat przywitało.
Stara studnia, żuraw nim wodę czerpano.

Nowa stodoła, kurnik i chlewek mały,
a w nim maciorka, koń, krowa żywicielka,
nad ranem karmazyn piał, kury gdakały
i z boku podwórka sterta drzewa wielka.

Dalej pastwisko, bagno, dwie wielkie brzozy,
które jeszcze posadził Paweł pradziadek,
na wiosnę brzozowym sokiem gościły,
po drugiej stronie ogród i młody sadek.

Kościelne rzewne dzwony słychać w oddali
na Anioł Pański? Tak. Dźwięk echem uleci.
Tu świętą przysięgę rodzice składali,
i ochrzczono dziesięcioro małych dzieci.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-05-05 Dodano: 2015-05-05 07:12:18

Ten wiersz przeczytano 1787 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie