Tąpnęło, czarne serce umiera

Bryłka czarnego węgla w dłoni-grozą dzwoni

Są ludzie tak szczęśliwi, że o nic nie proszą
Są nieba wciąż błękitne, które chmur nie noszą
Są lądy nie znające zimy ani jesieni
Są rzeki w których woda szmaragdem się mieni

A ja nie chce szmaragdowych strumieni
Ja pragnę żyć, nie na pękającej wciąż ziemi
Chce być tam gdzie miasta pięknym stoją
Pragnę tak zwyczajnie stać na lądzie całą stopą

Mówię sam sobie słowa pocieszenia
Jest jeszcze piękne 800 letnie śląskie miasto
Być może ze za chwilę pęknie i już go nie ma
To się już stało, domy prawie w ruinach

Boże!
Boże, znowu tąpnęło pod moimi nogami
Trzymam się pękającej ściany
Fajans
Słyszę go
fajans w kredensie zagrzmiał
jak złowieszcze organy
Jutro
Jutro napiszą
gdzie i jaki kamrat
został zasypany
Z którego domu w nocy w ciemność uciekamy.

Są ludzie tak szczęśliwi ze o nic nie proszą
Była ziemia która dobrobyt w sobie miała
Wyszabrowali bezmyślnie z niej czarne serce
Śląskim ludziom ku ich nieszczęściu i udręce

Pod miastami w chodnikach nie ma już węgla -wybrany
Dla wyższych celów wymieciony i tanio sprzedany
Moje miasto* graniczy z miastem gdzie tragedii jego kres
Skarbnik już wyszedł z chodników a nam dokąd biec

Autor:slonzok


* Świętochłowice gdzie mieszkam, graniczy z miastem Bytom

autor

slonzok

Napisany: 2011-08-14 Dodano: 2011-08-15 06:22:21

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie