teatr lalek

Kurtyna w górę... Akt pierwszy, scena druga...
w ciemności czarna ciemność i cisza taka długa...
tu się rozegra życie, być może jakaś bajka,
a w głównej roli człowiek, żywo-nieżywa...lalka.

W objęciach samotności prowadzi swoje życie,
nakłada maski szczęścia, by budzić się w zachwycie...
zasypia niespokojnie, dręczony snem- koszmarem
i traci bezpowrotnie nadzieję swą i wiarę.

Prowadzą go jak dziecko za rękę, jakieś ręce
i człowiek-marionetka, zabija własne serce.
Zachęcą go do walki, by walczył z własnym bratem
i tak nim posterują, że staje się już katem.

Kurtyna spada na dół i wszystkie światła gasną...
w ciemności czarna ciemność, a potem jest już jasno...
Aktor opuszcza scenę, lecz nikt już tam nie czeka...
bo w lalce nie ma serca i nie ma nic z człowieka.

autor

return

Napisany: 2007-02-04 Dodano: 2007-02-04 18:16:53

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie