Ten poeta chce swego życia

byłem martwy
tam w morzu bezczynności
marzenia traciły oddech,
czasem walczyły
o powietrze,
a w krótkich wynurzeniach odwagi
padał deszcz – bezkresny żal,
burza rozdzierała serce,

byłeś moim ojcem,
w uśmiechach
i w wieczności,
nieodnalezionym lekarstwem na obłęd
i umarłeś,
a ja ostatni raz
uciekłem w samotność
by wypalić w sobie niebyt

do ostatniej łzy
do pierwszego odczucia miłości,

dziś starszy o nicość,
pustka zaciera ślady,
kropla doświadczenia
z deszczu lat,
to mam z drogi
drogowskazów strachem odczytanych,
ocaliłem własne serce
przynajmniej wiarę w to,

zaczynam od bycia dzieckiem
pierwsze pytania,
wiem to
jak nikt potrafię latać,
starcze, milczenie pokonam
nawet nie wiesz
ile skradnę Ci słów,
ten poeta chce swego życia,

autor

D.L...

Napisany: 2010-05-08 Dodano: 2010-05-09 00:03:28

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie