Teoretycznie to SEN

Sen czy jawa.?
Dwie rzeczywistości.
A która z nich to życia strona "prawa"?

Nie budźcie mnie. Nie budźcie!
Zanurzony jestem w spokoju,
który miękko oplata me zmysły,
niby delikatnym sznureczkiem powoju.

Jak we mgle lepkiej i ciepłej,
która przenika i koi mą jaźń,
pływają me senne marzenia.
A wy budząc mnie czynicie mi kaźń.!

Poruszam się niby chmura,
składająca się z tęczy kolorów.
W jedności z Bogiem i wszelkim bytem.
A każdy z kolorów piękniejszy jest od drugiego,
i wszystkie są najpiękniejsze jednako.
Każdy jest osobno,
lecz wszystkie są ze sobą zmieszane.
Kolory to istnień dusze.

Czuję wszechwiedzę swojego i innych kolorów.
Już żadne pytanie nie dręczy mej duszy.
Koniec katuszy.

Miłość przenika każdą mą cząsteczkę,
choć nie wiem z czego się składam.
Tak jestem energią.
Siłą miłości powiązaną z innymi miłościami,
bo nie znam złych uczuć. Zapomniałem.

Jakże wszystko jest piękne i proste.

Tęczowa chmura miłości i wiedzy której jestem cząstką,
unosi się gdzieś we wszechświata przestrzeni.
Gdzieś po najpiękniejszych jego zakątkach.
Choć wszystkie są równie piękne.
A ja i inne kolory,
jesteśmy w jego centrum jednocześnie.

On jest mym ciepłym, znanym i kochanym domem.
Mam wszystko.
Trwam w miłości.

Cóż to....
Nie chcę wracać na ziemię!
Na ziemi jest ludzkie plemię!
Czy jestem tam z własnej woli?
Nie budźcie mnie to przecież boli!..

Wracają pytania?! Niewiem?!

Mój byt zakłada kajdany.

Obudziliście mnie.?
O rany!...

A w rzeczywistosci PRAWDA....

autor

Mirosław Broda

Dodano: 2005-11-06 01:15:40

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Romantyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie