Teoria życia

Aniele, boje się że popełnie samobójstwo ,takim słabym człowiekiem stanęłam koło siebie.
Tylko jestem katolikiem i wtedy złamie przykazanie wobec ciebie jak i siebie, wtedy pierwotnym grzechem obarczę dusze paktem swym upadkiem nad światem.

Gdy będę stała nad swym ciałem, krzyżem wbitym w ziemi potępieniem i czekać latami, aż umrę swym przeznaczeniem!
I to mnie boli i przeraża?
Ale czy Bóg nie widzi że upadłam tak nisko, że kurz nie opada, tylko tonę w błocie przez ludzi podtapiana ich losem!
Taka czuje się przegrana.

Zastanawiające jest to że ciebie teraz poznałam, może ty naprawdę jesteś innym jak ja i jeden drugiemu pomagać ma.
Bo są ludzie tacy zaznaczeni, co szukają odkupienia, na naszej ziemi.
I tym samym czyszczą dusze swoją oznaczeniem grzechu swego potępieniu, obaleniu pierwotnemu zbawieniu.

Nie myś że jestem nawiedzona czy coś innego, ale kiedyś mnich mi powiedział:
,,Każdy odkupieniu, szuka w zbawieniu pomagając innemu"
Kto wie czy nie miał racji ?
Bo okolicznościowo mówiąc dziwnie ciebie poznałam, czyż nie prawda wtedy w nas powstała?

Na koleżeńskiej stopie, stoisz tu koło mnie, ja bezdomna a ty pomagasz mi powstać.
A można przecież poznawać ludzi i pomagać, są też granice których się nie łamie, bo ma się zasady własne.

Kiedy żonaty kolegą się staje, nie zdradzi cudzołóstwie, tylko rękę
poda, kiedy podupada dusza stracona?
Bo mu tak szkoda, człowieka widzieć jak tonie, po przeciwnej jego stronie.

Ale ludzie gdy widzą znajomego z kobietą lub na odwrót, zaraz piszą powieści Ody pod te grozy?
Dlatego to śmieszne jest brakiem szacunku ,wiary i zaufania do tego człowieka który ma inne intuicje wobec tego człowieka co poślizgną się przez życie, upadając na dno poprzez swych życzeń!

A już piszą o nim listę!
Czyż nie rani się wtedy innych za to!
Że sercem ubiera szatę w człowieku odkupieniu siebie samemu,
chcą pomóc podnieść się z ziemi innemu, co upadkiem upadł nie w tym miejscu co musiał !

Aniele jakim mym przyjacielem jesteś ?
Duszy mego skupienia myślami przegranego na ludzkiej intuicji, losem krótkich ich mściwych myśli.
Co woleli zdeptać zaufaniem a zniszczyli kwiatem powołaniem poprzez miłość, serca złamanie.

To jak powstanie w człowieku powstaniem skoro tak człowiek człowieka złamie.
Ciężko podnieś się na nowo, by przystosować się do życia.
Gdy zawodzi ktoś wiarą straconą, trudno jest odrodzić na nowo ten ogon.

Bo gdy stracisz wszystko to boisz się że znowu oddasz za wszystkich wszystko, co odbudowałeś na nowo by przeżyć znowu, brzmię ludzkiego o gonu.

autor

Anna Rewers

Napisany: 2017-03-29 Dodano: 2017-03-29 19:52:51

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Satyra Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie