Tęsknię

Och Mazury, jakie piękne.

Czemu dziś tęsknota ogniem we mnie płonie,
gdy wracam do smutnych lat mojej młodości?
Do Mazur, do Polski tak tęskno mi do niej.
Tęsknota podsyca ogień mej miłości.

Dobrobyt i luksus nie koi tęsknoty.
Czas mi szybko minął w mym rodzinnym domu.
Chleba było mało, lecz ogrom roboty.
Czemu ja tak tęsknię do tych chwil minionych?

Tam już piękna jesień. Żyta się zielenią.
Na skoszonych łąkach liczne stada bydła,
a w sadach owoce w kolorach się mienią.
Płonnie nać w ogniskach, jesienne kadzidła.

W lasach mnóstwo grzybów po ostatnim deszczu,
wrzos fioletem wabi na Szerokim Borze.
Przyjadę, obiecam, by odwiedzić jeszcze
przepiękne Mazury. Dopomóż mi Boże.

Nadbiebrzańskie Bagna jeszcze wciąż radosne,
wypasione łosie człapią dziś leniwie,
odleciały boćki, wrócą tu na wiosnę,
zaczną nową wiosnę ptaszęta płochliwe.

W kraju jest inaczej, tam choroba lżejsza,
i starość łaskawsza, gdy mieszkasz wśród swoich
i rozpacz, gdy taka Cię ujmie jest mniejsza,
gdy staniesz w ogródku wśród nagietków twoich.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-09-20 Dodano: 2015-09-20 21:57:29

Ten wiersz przeczytano 2304 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie