The show must go on

Puste przestrzenie
zamknięte stadiony
opuszczone teatry.
Zerwane afisze.
Kolejny aktor
leży na deskach.
Strach łamie
ale trzeba grać
ze łzami w oczach.
Z bólem serca
Kiedy nie ma wyjścia
Pozostać na scenie.

Nie ma sił
na życie
ale gram.
Kolejny nekrolog
Kolejny piękny sen
O sławie
O zwycięstwie
Nie ma czasu
trzeba grać
choćby umierając
z fałszywym uśmiechem.

Na kolanach na scenie
pełzając niczym robak.
Z drżącym głosem
recytując role
słać spojrzenia
I święcie wierzyć
w triumf
Bo nadchodzi
Wielki Czas

A może umrę na scenie
I poniosą mnie
ku przestworzom
złożą w ofierze
Kolejna wielka rola!
Ostatnia.
Nagłówki obwieszczą
koniec SHOW
A jutro zagrają
I tak beze mnie
To tylko gra, gra, gra...

autor

CQ

Napisany: 2005-02-03 Dodano: 2005-02-03 16:17:22

Ten wiersz przeczytano 449 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie