To ja ...

Zakochana w samotności
Brnąca w marzeniach na oślep
Będąca oazą na pustyni
Niestety- wymarłą

To ja...
Wiekuiste zniszczenie
Glębia porażeki zgubnych
namiętności

Idąc przez życie z myślą
o pewnym zwycięstwie- przegrałam
Straciłam wszystko
co miałam
Z duszą i sumieniem
na przedzie

Wiele życzeń posiadałam
wiele chciałam
Przez swą egoistyczną dumę
pozwoliłam by mnie
okradano
z moich uczuć
prawdy, idei
Ze mnie całej

Pozwoliłam by swą
krzywą przyjaźnią
wyssali mnie do kropli
krwi ostatniej

I został ze mnie cień
błądzącej duszy

O ślepym, pustymm spojrzeniu
Białej twarzy z wystającymi
kośćmi

Zabrano mi pamięć
więc nie czuję żalu
A tak naprawdę
to żadnych uczuć
nigdy nie posiadałam...

autor

Smutna Filozofka

Napisany: 2006-10-10 Dodano: 2006-10-11 15:28:11

Ten wiersz przeczytano 618 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie