Tonące Niebo...

Na krawędzi klifu łapię równowagę
ręce mi rozwiążcie nim w tę otchłań spadnę,
poszybuję chwilę nad falą do słońca,
zanim mnie pochłonie szafiru toń rwąca....

Zanim do niej dotrze ,że się topi Niebo,
jakby wciąż błękitu mało miała swego,
ze wszystkich kolorów niebiański jedyny,
ale czemu tonie i z jakiej przyczyny?

Wszak na widnokregu Niebo tonie w wodzie,
lecz nie spada z klifu przy pięknej pogodzie.
Wody pojaśniały, to Neptun się gniewa:
"Póki ja tu rządzę, nie chcę w wodzie Nieba"!

Więc tkwię wciąż wysoko w toni się ogladam,
na klify jedynie z tęsknotą spoglądam,
czasem barwą się zlewam z głębią oceanu,
Skazana na wieki - Tło drugiego planu!

autor

yolkaw

Napisany: 2006-09-03 Dodano: 2006-09-04 00:10:40

Ten wiersz przeczytano 390 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie