Trup w czerwonych spodniach

Przez szare blokowisko,
Bez wrażenia na przechodniach,
Z nosem spuszczonym nisko
Idzie trup w czerwonych spodniach.

Biała buzia w kapturze,
Cień pod okiem czerwonawym
(od stawiania przy murze
Przed tłumem końca ciekawym).

Tak więc idzie pod blokiem,
Wymija go ludzi grupa.
Mają go tuż pod okiem,
A nikt nie dostrzega trupa!

Facjatą budzi dreszcze,
Lecz denat ten pozorom wbrew
Nie taki martwy jeszcze,
W żyłach wciąż jeszcze płynie krew.

Żyje myśląc wciąż żywo
O tym, co będzie w przyszłości.
Nikt nie spojrzy się krzywo
Na rzucane w parze kości.

Pierwszy raz od Kordiana
Strach w Imaginacji cieniu:
Każdy oddech i rana
Wspólne w „trupów” dwóch istnieniu.

Jedno życie drugiemu
Życiu będzie zapalnikiem.
Prosty dowód ku temu:
Idą dwa 'świry' chodnikiem...

Trup nasz się już uśmiecha,
Poprawia czerwone spodnie.
W buzię wpływa pociecha,
Uśmiechają się przechodnie...

Wiersz pochodzi z czasów licealnych.

autor

Kati Katerina

Dodano: 2007-01-18 17:36:19

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Sylabiczny Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie