Tryptyk błękitu III

Ile słów w wierszach zmieszczę,
to wciąż będzie za mało,
aby zrozumieć – Bieszczad
milczące – duszę i ciało.

Chciałbym usłyszeć głazów
śpiew i dojrzeć powłoki –
na skrzydłach ptaków lazur
i jasność szepczących okien.

Dotknąć tak po raz pierwszy
kamieni i zakląć w znaczeniu
słowa – nieznanych wierszy
wierząc niedowidzeniu.

Wznieść się w przestworza światów,
dotykać kolorów tęczy,
malować pejzaże kwiatów –
na cienkich niciach pajęczyn.

Kołysać się na chmur statku
wśród fal obłoków i ciszy,
co zieleń natury matkom
oddaje, przytula, kołysze.

Ile znaków na ścieżkach,
ile szczytów zdobytych –
tam, gdzie orzeł i reszka
malują obrazy liter,

tam, gdzie sen spędza z powiek,
znużenie – kiedy noc blisko –
nad światem pochyli się człowiek,
jak nad dziecięcą kołyską

i w głos naturze zawoła,
nie zwątpię już ani razu,
kiedy zobaczę anioła,
co ptaki ozdabia w lazur.

autor

Pocieszko

Napisany: 2013-04-10 Dodano: 2013-04-18 15:15:47

Ten wiersz przeczytano 677 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie