Tunel życia

Chciałam przeprosić pare osób za pewne zdarzenia... Radek zmarzmy wszystko...

Podążam wśród ciemności
Mam sama siebie we własności...
I tylko echo słyszę mego serca bicia.
Nawet nie dochodzi do mnie oddech czyjegoś życia..

Otoczona ciszą i ciemnością
Zastanawiam się nad swoją przyszłością
Najchętniej nazwałabym ja marnością...
Nie potrzebną dla wielu nicością

Tunel długi i pusty
Niczym ocean a wśród nich same porosty..
Nie widzę początku ni końca
Tak tkwię w bólu do niekończącego się końca
Bez radości nadziei wiary słońca

Którego promienie budzą we mnie energię
Życia brzemię...

Tak stoję
I się przed własnym strachem i myślami bronię...
I tylko czekam, aż pierwszą łezkę uronię
Lecz nie da się...

Suchość mi doskwiera
Ma dusza wciąż się poniewiera;
Wśród śmieci i brudu
Niekończącej się hańby i wstydu....

autor

aganieszkaa

Napisany: 2005-01-16 Dodano: 2005-01-17 00:03:36

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie