Twarz Pierota

W piątkowe popołudnie stanęłam przed taflą szklaną,
Tak jak się staje przed konfesjonałem.
Patrzę w lustrzane odbicie,
w nim inny świat,
w nim druga ja.
Alicja ma dziś smutną twarz.
Po drugiej stronie świat nie wydaje się być lepszy…
Nie mam miejsca, w które mogłabym uciec,
Nie mam kogoś z kim mogłabym zdezerterować.
W labiryncie bez wyjścia, jak brudny i śmierdzący szczur miotam się.
Czuję, że mogłabym zwariować!
Po szklaneczce ginu,
za każdą łzę, którą musiałam w te smutne popołudnie wylać.
Pytam: kto osłodzi mi wieczór po ciężkim tygodniu.
Tyle ofert, że nie wiem którą wybrać!
Z ironią uśmiecham się do twarzy w lustrze.
Wiem, że Alicja mnie nie spoliczkuje, nie obrazi się.
Z twarzą smutnego Pierota odchodzę od lustra,
Ostatnie dwa łyki ginu wylałam na dywan.

Trzeba tu posprzątać!

autor

GiNna

Dodano: 2006-06-10 10:21:03

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie