Twoja Wiktoria

nagle osacza mnie wieczór
i twoje wnętrze
które cię broni
czyni mi zmierzch na twarzy
gdy otwierasz je powoli

a za nim jest świat i miliony szeptów
które muskają moje życie
pod wiszącym tarasem istnień innych
patrzących jak jutro utracę
ten smak
ziemi
wiatru
i rąk

i skulę się w sobie, w milczeniu
w reflektorze nieartykułowanego bólu
ucieknę tajną ścieżką
korytarzem końca
przez tętniące drzwi niechcenia

pozostając nieprzeciętnym zwyczajem Twojej Wiktorii

autor

Walkiria

Dodano: 2009-10-06 18:11:08

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie