Tym na tarczach...

Zeus na nich patrzył i się dziwił,
że niby ludzie,
a tarczami czas w ziemię wdeptali,
że niby ludzie,
a wiecznością jemu równą się stali.

Potężna to była armia,
ciężka, harda, nieugięta, nie dała się zabić.
Krwią przesiąknięta broniła swych granic,
nie znała słów – klęska, porażka,
nie znała przegranej.

Swych synów wdeptanych później w piach,
niosła zawsze na tarczach zwycięstwa,
niema, bezlitosna rzucała ich w Hadesu paszczę,
zawsze wolna i nigdy zlękła.

Eurotas ściekał łzami żon Hoplitów,
które żegnały we mgle wojennych okrzyków,
synów i mężów.
O oliwne drzewa oparte śpiewały zaklęcia,
błagały Bogów o jescze jeden łut szczęścia.
A oni głusi jakby, mężni, szli szeregiem
bez lęku, jak diabły potężni.

Wracając owiani Nike okrzykiem,
nieśli swych braci z żalem w sercu,
a oczy matek łkały tłumione dumą i męstwem,
rozgryzały ich krwią okupione Lakonii szczęście.

Tych na tarczach uśpionych cuciła wieczność,
wiała im sławą po martwych oczach,
zatrzaskiwała ich wysoko nad ziemią,
a z ich krwi wiła niepokonaną rozpacz...

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-12-08 Dodano: 2007-12-15 11:22:40

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie