W a l k a
( Żal
cierpienia )
łzy wyciskają
piętno
smutku i rozpaczy
choć niewzbogacone
solą
pieką na policzku
w gardle
ściska słowa
zamyka
usta milczeniem
w sercu
chwila przestoju
bo
ciężar przygniata
wzmożona słabość
doprowadza do
omdlenia
dlaczego tyle
okrucieństwa
nienawiści i złości
obojętność i
zniechęcenie
zapada cisza
odgradzając
wysokim murem
od życia i ludzi
ciało i
dusza
cierpi w
smutku
żal
zamyka oczy
wokoło
pustka
14.04.2006.
Komentarze (50)
MamaCóra - oczywiście że tak to mój błąd przegapiłem
już poprawiłem - dziękuję
Dobra refleksja, odgradzamy się w smutku i cierpieniu
od innych, ale też i oni uciekają od tego - bardzo
wymowna jest ta pustka w zakończeniu. Pozdrawiam :)
Tak się zastanawiam głośno, czy "niewzbogacone" razem?
Bardzo sugestywny wiersz o cierpieniu,bólem samotności
pisanym...
Znam też ten stan.
Pozdrawiam serdecznie:)
co ciebie nie złamie to ciebie wzmocni
Mądra i głęboko ludzka refleksja nad cierpieniem duszy
i ciała. Pozdrawiam serdecznie
pięknie smutny wiersz, pozdarwiam
Smutny lecz piekny wiersz pozdrawiam
Smutny, ale piękny przekaz. Pozdrawiam
smutek też w życiu ma swoje miejsce
Pozdrawiam serdecznie
nie wszystkie nasze dni są piękne ciepłe i radosne -
bywają takie i takie
smutno ,ale pięknie. Pozdrawiam
pozdrawiam, pięknie napisane, :)
walka to pustka, cierpienie, ból, niezrozumienie,
kropla i łza pozdrawiam:}
To prawda bardzo wiele ludzi, toczy walkę o każdy
dzień. A tym trudniejsza jest walka kiedy toczy się ją
samotnie, bardzo ładny chociaż smutny wiersz.
Cieplutko pozdrawiam i + wstawiam.
Smutek, aż kapie ze strof...
Pozdrawiam Karolu i zostawiam serdeczny
uśmiech:))))))))))))))))))))