Uciekające wiosny

Pąki jabłoni, pół drogi one róże
tyle miłości w konarach i krzakach
Wiele wyrazów cisnących się na usta i
ciepłej, wilgotnej pożądliwej śliny
białej jak biały grzech ze snu

Ja pośród pąków i róż, wyrastają mi skrzydła
by błyszczeć pośród szarości
by głosem zagrzmieć jak burza o swym istnieniu
Gestem wodzireja wyprowadzam na zielone polany
białe ptaki o łagodnych oczach i przyjaciół w
misiowatych ubrankach z dzieciństwa

Drzewa uginają się w gronach kwiecia
każda z nich wie, ze późno, ze wcale nie za wiele
nie będzie już owoców z mego nasienia
Godziny, minuty coraz bardziej w cenie
zachłanne ręce zgarniają ku sobie to co już zbyteczne
a drogie noszone w sercu.

Róże do słów wiersza składają usta do pocałunków
zachłanne wiosny i tylko patrzeć za widnokręgi
gdzie nieznane –oczekiwane
Leniwy lew szuka pieszczoty w cieniu jabłoni, obok
trawą posila się Jagnie – niedorzeczność
Pąki jabłoni – będzie rodzić owocami
radość przemijania

Autor:slonzok

autor

slonzok

Napisany: 2013-04-29 Dodano: 2013-04-29 06:34:05

Ten wiersz przeczytano 879 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie