Ucząc się wybaczać...

Stała nad nią pochylona
Łzami wyszywając rąbek chusty.
Chciała wybaczyć wszystkie jej słabości:

morze butelek,
na których kołysały się
wyciągnięte rączki po kromkę chleba;
palce wstydu
skierowane w zapłakane oczy
dzieci szukających jej w ciemności;
tabuny kochanków
galopujących nieustannie przez pokoje
wypełnione strachem i goryczą;
nagłe porzucenie,
gdzieś na śmietniku życia pełnego
niesprawiedliwości i cierpkich cukierków

…nie mogła…
wciąż oplatał ją żal,
wciąż targała nią złość,
wciąż była w niej gorycz

…a chciała wybaczyć...
Przez całe swe życie stała przed drzwiami,
za którymi miała być miłość.
Te drzwi nigdy nie zostały otwarte.

Teraz jej rany będzie lizał czas,
który pozwoli postawić krok
w nową przestrzeń – pełną miłości.

Odsunęła się, by mogli zatrzasnąć
wieko tej skrzyni nieszczęść
do czasu, kiedy nauczy się wybaczać.

czasami trudno wybaczyć, ale rany czas uleczy...

autor

na_chwilkę

Napisany: 2007-04-21 Dodano: 2007-04-22 15:22:14

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie