Uczę się życia

"Uczę się życia".
02.02.2015r. Poniedziałek 11:41:00

Uczę się życia,
Bo to przydać się może,
Jednak troszkę w to wątpię
I już nie wierzę,
Że otworzę drzwi do pałacu miłości.

A może jednak uda się to zrobić
Jakimś kluczem,
A może mam po prostu drzwi wyważyć
I Twych pocałunków stać się złodziejem?

Uczę się życia,
A życie bywa takie okrutne
I, co z tego, że me oczy smutne?;
Skoro wy jesteście li tylko poziomiowe sny,
I nigdy nie ma wspólnego my!

Pamiętam pewną książkę,
Ale od chwili, gdy zakaz na jej czytanie dostałem
To już żadnej innej czytać nie czytałem
I bardzo źle mi z tym.

Ona była moją panią,
Teraz inni ją czytają,
A jeśli już nie
To niestety już na jej karty życia
Nigdy, przenigdy nie powrócę
I, co tsgo, że z tego powodu się smucę?

Pozostalem z moimi nieśmiałymi marzeniami
I z moimi snami,
W których śniłem,
Że w kościele pdwna dziewczynę tulilem.
A, gdy się obudziłem
To zaraz się zastanowiłem
Dlaczego ona mi się śniło
I jej chyba chłopak
Był tuż obok obecny,
I mi na te przytulanie pozwalał.

Teraz nie chcąc być na ludzkich gębach
Będę starać się żyć w odstępach,
A z drugiej strony po co?
Skoro w śnie me marzenie się spełniło,
Przynajmniej tak teraz mi się wydaje.
A jeśli coś to śnić już nie będę,
Bo umiem snami kierować
Z małymi może wyjatkami.

Sen mój prawdziwy,
Sny me życia mnie uczą,
Bo one mi tylko wybaczą
Zbytnią smialos śmiałość
Ku temu, że me serce poluje,
Na uczuć okaz,
Bo chcę zrobić pokaz
Jak bardzo wspaniały jestem,
A pokażę to nie jednym gestem.

W dniu bezwietrznym
Marzę o uczuciu wietrznym
I tak chciałbym uczyć się życia,
A tymczasem uczę się zupełnie inaczej.

Chcę byś była bezpieczna,
By nasza miłość była wietrzna.
Tylko nie wiem, czy ty tego chcesz,
Czy ty tego ode mnie chcesz?
Boję się w ogóle napisa napisać
I, co słychać zapytać,
Bo boję się kolejnego odrzucenia.

Jeśli chcesz to z twojego rozkazu
Przestanę od razu,
Ale nie pozostawiaj mnie bez wyrazu,
Bez wytlumaczenia,
Dlaczego nic więcej nie ma.
Jeśli wolisz innego
To nie będę zazdrościł
Tylko pogratuluję mu- kolego,
By chociaż on w mym postępowaniu nmie docenił.

Uczę się życia,
A ta nauka tak bardzo się ciągnie
I boję się, że coś się urwie,
I w nocy, i we dnie
Już nie wytrzymię,
Bo czy aż tak wiele,
By raz nie być w kościele,
Lecz spotkać się z kimś i porozmawiać?

Jesteście ode mnie doskonalsi
I macie rację,
Kto by się chciał ze mną kolegować.

Wsiadę kiedyś w pociąg,
Co dudni i sens życia zagłusza,
Bo boi się ma dusza,
Boję się i ja,
Bo żyję wśród ludzi,
A jestem zupelnie sam.
I zostanę motylem,
Bo on nie żyje za długo.

Uczę się życia,
A ono non stop tak boleśnie mnie doświadcza.
Gdzie się przede mną skryła ma miłość,
A wy proszę pomóżcie mi ja znaleźć.
Nie wiem którędy iść,
W ręku mam tylko pustki kiść
I na policzku liść,
Bo rana pozostała,
A ja już nie będę ukrywał,
Żem się w twe zdjęcie wpatrywał.
I mam wspomnienia
Jak na rekolekcjach we Francji leżałaś na łóżku,
A ja robiłem zdjęcia.

Wtedy to poczułem coś na wzór ulewy,
Bo ty jesteś anielskie oblicze dziewczyny.
I nim się w tym połapię
To znów coś utracę.

Ile razy
Ma dusza kochać się odważy?

autor

AMOR1988

Napisany: 2015-02-02 Dodano: 2015-02-04 09:59:27

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie