Udręka.

Z ciężkim westchnieniem oparła się o brzozę rosnącą nad brzegiem strumyka. Miała wrażenie, że jest zawieszona
w delikatnej pajęczynie, którą tak łatwo zniszczyć. Była bardzo zmęczona. Zmęczona tym, co zgotował jej los. Wiele razy zadawała sobie pytania , szukała argumentów i załamywała się, bo rozum mówił jedno a serce drugie. Przed sobą ciągle widziała dzikie odmęty wód. Każde z rozwiązań, nie przybliżało jej do
upragnionego brzegu. Mówiąc sobie, że nie wolno jej być z nim, przeszywało ją uczucie niewymownego bólu. Ciało, ciągle płonęło z tęsknoty do niego. Tylko przy nim czuła się kobietą, tylko on miał klucz do jej serca i ciała. Tamtej jesieni, tamtego dnia pełnego mgły i mżawki skradł jej serce, zabrał oddech i sen. W magicznym świetle gasnącego dnia, jego usta wypaliły w jej sercu piętno przekleństwa prześladujące ją bez końca. Wtedy, gdy ich usta się zetknęły, jej serce biło silnie i mocno, i nagle jakby się zatrzymało , a jakieś nieopisane
uczucie radości przejęło ją na wskroś, przebiegając od głowy do nóg. Miała w sobie tyle miłości do zaoferowania, że czasami myślała, że spłonie od tego. Teraz zaś, ogarnął ją żal, na który
nie było lekarstwa i samotna łza potoczyła się po policzku. Bo zdała sobie sprawę z tego, że miłości nie da się zamknąć w klatce, tak by nikt inny nie mógł jej z nim dzielić. Poczuła chłód
nadchodzącego wieczoru. Zachodzące słońce, jego powolne umieranie zdawało się wyrażać wszystkie niedobre uczucia świata.
Ostatnie jego promienie oświetliły fioletowe niebo, aż wreszcie
zgasiła je głęboka, aksamitna czerń.

"Tylko kochając i będąc kochanym, można odnaleźć w życiu własną drogę"
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-03-20 Dodano: 2013-03-21 09:53:53

Ten wiersz przeczytano 1134 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie