Ulepione gliną

Kiedyś byłem na wycieczce w skansenie,
stały tam stare, pięknie odnowione wiejskie chaty,
wiatrak który działał nawet jak przed laty,
młyn, kuźnia, a w niej kowal z młotem w dłoni
wykuwał z czerwonego żelaza najdziwniejsze rzeczy,
podkowy, narzędzia, a nawet elementy starej broni.
W innym miejscu pasieki stare, a obok w dużej chacie
gospodyni piekła chleb dokładnie tak jak nasze babcie.
Chodziłem tak chłonąc całym sobą tą przeszłość ulotną,
aż zauważyłem dużą grupę ludzi stojących wokół czegoś,
zaciekawiony podszedłem i zobaczyłem tam w środku
siedzącą kobietę przy garncarskim kole.
Była nieziemsko piękna jak mogą być tylko czarownice
i nawet czarowała. Tak nie kłamię, daję słowo.
Brała w swe dłonie bryłę gliny, kładła na koło
i wprawiała je w ruch, a Jej długie, piękne palce
zamieniały te bryły w coś co początkowo
trudno było rozpoznać, bo nie były to dzbany, garnki, mise.
Wpatrywałem się w Jej pracę jak w cudowne misterium,
palce, te piękne palce, choć brudne od gliny
tworzyły jakieś dziwne formy i dopiero
gdy spojrzałem w Jej piękne oczy zrozumiałem,
zrozumiałem, że ulepiła z gliny ludzkie uczucia.
Zacząłem je rozpoznawać, miłość, nienawiść, przyjaźń i pożądanie.
Jak Ona to robiła, ach gdybym ja kiedyś tak mógł,
i usłyszałem czyjś szept, Tak kiedyś z gliny lepił Bóg.
Kiedy skończyła, uśmiechnęła się i powiedziała,
Jeśli ktoś ma ochotę, może kupić, to do sprzedania.
Rzuciłem się jak głupi poprzez tłum, lecz cóż, ja stary
spóźniłem się. Przede mną stał już on,
o wiele młodszy i to on kupił od Niej Miłość,
a ja....................... a ja, kupiłem pożądanie.

czemu ja tak kłamię, przecież tam nie byłem ............................... a może ?

autor

jadon

Napisany: 2007-02-25 Dodano: 2007-02-25 14:55:18

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie