Ułomności doskonałe

Długo o szczyty sam walczyłem,
Zaparłem się jak żaden inny.
Lecz żadnej góry nie zdobyłem,
Nikt nie był temu wcale winny.

Wiem jaką słabość ja posiadam,
Przyznaję się bez bicia piany.
Zbyt wcześnie sukces już zakładam,
Kiedy zostaję wciąż przegrany.

Geny nie mają nic do tego,
Po co rodzinę w temat wciągać.
Bo to ja jestem do niczego,
To mojej wiedzy czas urągać.

To ułomności doskonałe,
Pielęgnowane poprzez wieki.
Sukcesy zawsze będą małe,
A ja maleńkim też człowiekiem.

Nie będę walczył już o szczyty,
Odejdę w niebyt zapomniany.
Nie dla mnie chwała, i zaszczyty,
Tylko ten grób gdzieś wykopany…

autor

Grand

Napisany: 2014-09-23 Dodano: 2014-09-24 12:54:39

Ten wiersz przeczytano 423 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie