UMARŁ CZŁOWIEK

Zgrzyt w codzienność, umarł człowiek,
Leży teraz martwy w rowie,
Niebo patrzy obojętnie,
Ma to w nosie ewidentnie.

Łzy na twarzy, umarł człowiek.
Odgłos dzwonu, ludzi mrowie,
Wszyscy smutni, w czarnych strojach,
Trumna skacze na wybojach.

Żal bezbrzeżny, umarł człowiek
I to się nie mieści w głowie.
Serce pęka, wyje z bólu,
A Ty na to patrzysz, Królu.

Ptak przeleciał, umarł człowiek.
Po co umarł? - Król tylko wie.
Wskazał palcem od niechcenia:
Do widzenia, do widzenia.

Pies zaszczekał, umarł człowiek,
Musiał umrzeć, jak ktokolwiek.
Ścina myśli powolutku,
Fala kosmicznego smutku.

Świt kolejny, umarł człowiek,
Ty masz coraz słabsze zdrowie,
Nie odwrócisz zdarzeń biegu,
Stoisz przecież też w szeregu.

autor

KapRysiek

Dodano: 2012-08-30 10:41:16

Ten wiersz przeczytano 713 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie