UMRZESZ...

Nie pozwól mu umrzeć...

Zapamiętaj go takim jakim był
wrażliwy oddany słoneczny
I jakim mógłby być gdyby żył
A jego duszy pokój wieczny

kilka wydobądź zalet z tysiąca
wad setkę zapomnij daj spokój
miłość Wasza nieskończenie się tląca
a duszy jego wieczny pokój

Odczuwaj jego niemą obecność
To nie złudzenie on trwa
Przy Tobie będzie dłużej niż wieczność
Prawdziwa miłość taki wymiar ma

Przekartkuj wszystkie złe chwile
Niech płyną tylko te rzeką pamięci
Które piękne i barwne są jak motyle
A pokój duszy jego – niech się święci

Dzień witaj w radosnej podzięce
Każdy przybliża do spotkania godziny
Pamiętaj w tym dniu o czerwonej sukience
I nie mów ile cierpiałaś z jego winy

Każdy z nas umrze czy chce czy nie
Tak Pan Bóg umyślił sobie
Ale w niebie przecież nie może być źle
Pokój jego duszy i pokój Tobie…

autor

agatons

Dodano: 2007-02-19 12:03:41

Ten wiersz przeczytano 589 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie