Upadłe anioły

Bujają w obłokach błękitne anioły
Rozwięzłe, bezskrzydłe lecz szczebiot wesoły
Z dredami na włosach a głowa to pustka
Mdła słodycz wypełnia ich niebiańskie usta.

Naiwne szpanerstwo rozumek wypacza
Przez rajskie ogrody ścieżki im wyznacza
Ślepkami strzelają w przygodne motylki
mają ptasie móżdżki jak łebek od szpilki.

Żaden wiek się nie liczy, gdy mają ciągotki
Mając lat szesnaście żadna nie ma cnotki
Stoją pod latarnią albo w ciemnym lesie
Bez wstydu skrzydlaty pęd życia ich niesie.

I nic nie pomoże pas ojca, krzyk matki
W tumanach rozpusty rodzą swoje dziatki
Śmietniki grobami niemowląt się stają
Bezduszne anioły gdzieś w dal odfruwają.

Nie wiedzą co miłość, wyzute z godności
Bezwstydne anioły, laleczki przyszłości
W dzikości swych pragnień uczucia zdeptane
A przecież być mogły naprawdę kochane.

autor

Sabrina

Dodano: 2005-08-30 00:07:50

Ten wiersz przeczytano 602 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie