uratowana?

wkoło tyle chętnych ramion,
by wydostać ją z głębiny,
jednak nikt nie wpadnie na to,
że tam życie tej dziewczyny..

gdy księżyca srebrne światło
na jej czoło czasem pada,
nawet w ciemnej, mętnej wodzie
- już nie sina, tylko blada..

i wyłania się z otchłani,
gdy pan Słowik jej zakwili,
trwają razem tak do brzasku,
zachwyceni pięknem chwili..

........................

więc czy się teraz ktokolwiek ośmieli
prosić topielicę, by wyszła z topieli?
i czy ktoś pozostać się przy niej odważy,
gdy wyjdzie z głębiny..
.. i duszę obnaży..

autor

ash

Napisany: 2006-05-21 Dodano: 2006-05-21 17:07:59

Ten wiersz przeczytano 610 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Dramatyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie