Uśmiech Szekspirowskiej Julii

Tak oto skryta przed światem płakała.
czuła jak łzy kapią z jej oczu.
Takie ciepłe, mokre.
Jak spływają po szyi
na której niegdyś jego usta znajdowały ukojenie.
Jakże szkoda, że płyn który wypływał z jej oczu nie był krwią...
Tak bowiem w słodkiej udręce
uciszyłaby ostatnie brzmienie swego serca.
Powoli z każdym westchnieniem,
które paradoksalnie przynosiło chęć śmierci, przyswajała prawdę, która była zbyt bolesna i najdalsza z obaw w jej sercu.
To stało się tak szybko...
Ostatni głuchy dźwięk ostatniej roztrzaskującej się na chłodnych kafelkach łzy.
Cała nadzieja... Cała jej rzeczywistość zniknęła...
Jej serce zdawało się wrosnąć w jego listy, by wygłaszać ciche litanie bicia tylko wtedy gdy ukochany pożądał z nią kontaktu.
Oto i wszystkie kolory sczerniały. Wszystko teraz było czarne i okrutne, niczym proch strzelniczy przeznaczony na serce ciężarnej, niczemu nie winnej.
Ostatnie krople jej czarnego z braku nadziei i uczucia serca niemiłosiernie czciły słoną katorgą świeże rany.
Ból był jedyną rzeczą która przypominała jej o życiu.
Bowiem serce niczym dzwon biło w rytm młodości.
Ból, który nie dawał się przełknąć, nie można go było strawić ani wyleczyć, który miał trwać już zawsze.
W tej oto chwili blady księżyc raz ostatni ujrzał szlachetne odbicie jej duszy.
On jeden patrzy... widzi... i się uśmiecha...
Ze ściśniętym gardłem posłała srebrnej kuli na niemalże czarnym niebie jeden ze swych promiennych uśmiechów dawnej codzienności.
Oto uśmiech Julii.

Opisana przeze mnie chwila to moja wizja sceny, gdy Julia Kapulet dowiaduje się o śmierci Romea. To wolna interpretacja.

autor

Kejti

Napisany: 2017-02-20 Dodano: 2017-02-20 13:16:37

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie