uśpiona

nie budzę się do życia mimo wiosny,
zwiędłam jak liść co spadł na ziemię
i nie porywa mnie wiatr silnie wiejący,
który swym szumem chce tchnąć nadzieję

na morzu życia zabłądziłam już dawno
świadomie dzierżąc ster na własnym okręcie
i wciąż czekam uśpiona, choć nie wiem na co,
bo przecież cudu żadnego nie będzie

może śmierć byłaby rozwiązaniem,
nie wiem po co, czasami się zastanawiam,
jest we mnie paradoks; wciąż żyję,
a tak naprawdę to już dawno umarłam.....

autor

Red Rose

Napisany: 2005-03-20 Dodano: 2005-03-20 18:20:30

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie