Utopia

Płyn roztrwonił się w dolinie topielca,
gdy twarz splamiona była wyrazem męki.
Nie nastawał nowy dzień w miejscu nieszczęścia,
okaleczonego przy ogrodzie z wnęki.

Był to wykształciuch krat i więzienia.

Głowa nie posiadała już śladów życia,
z chwilowymi westchnięciami po co ja jestem.
Kocioł i zaludniona ściana przyszłego bycia,
złowrogim i panicznie obrzydliwym bękartem.

Mieszkał w hałaśliwej trupiarni żniw siebie..

Łańcuchy zostawione na liściu łapy,
która pragnęła kiedyś mocno przytulać.
Krok na platonicznej łące-groza i stopy,
mielące wielką śladową w gruncie powieki.

A chcesz śmierci? Cierpień i głodowania?Nie?
Więc zmień nastawienie- proszę o mądry.
Widziany retrospekcją nocy.

Mogę się spodziewać niezrozumienia- a chęci zrozumienia? Pozdrawiam :)

autor

Skromny.

Dodano: 2012-03-05 20:44:00

Ten wiersz przeczytano 939 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie