Utracone nadzeje.

On nie chciał więcej słuchać

postrzeżenie pilnował swego ducha

szeptałam szyderstwa do ucha

motyle wyfrunęły z jego brzucha

beztrosko latała po pokoju mucha

pamiętam tego zdradziucha

podobnego do mamuta

ludzi tłum za oknami

jesteśmy na siebie skazani

straciłam wiarę w sens

serce rozpaliło gniew

nie byłam dla niego zbyt dobra

ale za to byłam szczodra

jego szarmancki akcent

szarpać będzie dopóki nie zasnę

już nigdy nie będzie tak samo

kiedy mówiłam dziękuję mamo

jestem teraz dumną damą

miłość to namiętny mit

nie pozostało mi nic

płakałam do poduszki każdej nocy

szlochałam, ryczałam, mialam tyle mocy!

Emocje wzięły górę

ludzie stanęli za mną murem

szłam pod prąd każdego dnia

kiedy wspomnienia miną nam

martwe nadzieje narodzily się na nowo

ale sama nie wiem kiedy będę na to gotowa...

autor

jess

Napisany: 2008-08-11 Dodano: 2008-08-11 12:38:50

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie