Utrapienie

Utrapieniem mym me myśli co tkwią niewątpliwie,
utrapieniem serca, frapującym dotkliwie.
Jak je odgonić, przestać marzyć żarliwie,
przestać słuchać głosu uczuć wzgardliwie?

Za oknem deszcz, za chwile zamieć śnieżna,
a myśl za myślą zbieżna, rozbieżna.
Głośna jak piorun, w swej władzy potężna,
cicha jak ostatnie tchnienie, dalekosiężna.

Jak rozpoznać drogę, którą mam kroczyć,
włożyć parę kaloszy, by stóp nie zamoczyć?
Jak zrozumieć serca bicie?
Jak pojąć w lustrze odbicie?

Czy poddać się rzeczywistości?
czy marzyć do nieskończoności?
Czy włożyć różowe okulary?
Czy patrzeć przez jej szpary?

Czy posłuchać kto jaką prawdę głosi?
Nie...to już się unosi!

autor

Ewsien

Dodano: 2006-11-17 19:59:04

Ten wiersz przeczytano 936 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie